Wandelen met 1 nier én een missie

Huub Hillege oogt fit thuis aan zijn eettafel in Amsterdam. Aan niets zie je dat hij ruim een half jaar geleden zijn nier heeft afgestaan om zijn broer te helpen. Ongetwijfeld heeft zijn sportmentaliteit hier veel mee te maken. Extra energie gaf zijn deelname aan de Nijmeegse Vierdaagse, slechts drie maanden na de operatie. Huub deed niet alleen mee om het lopen. Het wandelevenement was voor hem een ideale gelegenheid om bekender te maken dat nierdonatie niet alleen na overlijden, maar ook bij leven mogelijk is. Iets wat veel mensen nog steeds niet weten.

Huub groeit op met één broer en twee zussen. De familieband is goed, maar ze lopen de deur niet bij elkaar plat. Vijf jaar geleden blijken de nieren van oudste broer Wim niet meer goed te functioneren. Wanneer de nierwaarden van Wim drastisch achteruit gaan, wordt afgestemd of binnen de familiekring iemand donor zou willen zijn.

De jongste zus valt direct af. Een medische test wijst uit dat zij een vorm van longkanker heeft. Bovendien blijkt ze ook nog borstkanker te hebben. De artsen zijn er in een vroeg stadium bij, waardoor beide vormen van kanker goed konden worden behandeld en ze nu kankervrij is

Donorencontact 

Astrid, de vrouw van Wim is 60+ en denkt aanvankelijk dat zij vanwege haar leeftijd niet geschikt is als donor voor haar man. ‘Niets is minder waar, leeftijd is geen enkele barrière’, vertelden medisch deskundigen haar.

‘Daarom vind ik contact tussen donoren ook zo belangrijk', vervolgt Huub. ‘Mensen zijn nog zo onwetend, dus het is hard nodig dat je met vragen terecht kunt bij een vraagbaak met ervaringsdeskundigen, deze vind je op nieren.nl.

Na onderzoek blijkt Astrid prima geschikt als donor, waarop de operatie tussen de partners wordt gepland. Ongeveer 6 weken voor de geplande datum slaat het noodlot opnieuw toe, als bij een laatste controle blijkt dat ook Wims vrouw longkanker heeft. De stem van Huub daalt een octaaf: ‘Je verzint dit met de beste wil van de wereld toch niet?’

De transplantatieplannen belanden in de koelkast. Alle focus ligt op het herstel van Astrid. Ook haar ziekte is gelukkig redelijk goed te behandelen, waarna oudste zus Margot uit Engeland overkomt en zich als nierdonor aanbiedt. Hoewel zij lichamelijk gezond blijkt, krijgt zij van de doktoren een negatief advies voor donatie. Dit heeft onder andere te maken met erfelijke aanleg voor hartritmestoornissen. 

NEE is geen optie

‘Dan blijf jij over.’ stelt Huubs vrouw vast, wanneer het nieuws over Margot bekend wordt. ‘Binnen het uur hadden we de knoop doorgehakt’, vertelt Huub. ‘Ik belde mijn broer om hem te zeggen dat ik mij als donor wilde laten testen.’

Amper twee weken later volgde een afspraak in het ziekenhuis. Eén voor één kwamen de dialysepatiënten binnengedruppeld, je zag gewoon dat ze het fysiek en geestelijk zwaar hadden. Waar ik tot dan toe nog 99,5% achter mijn beslissing stond om mijn nier af te staan, werd het toen 110%.

Het was ook eigenlijk helemaal geen beslissing, meer een uitgemaakte zaak. Wanneer de relatie met je familie goed is, dan geef je die nier. Punt. Stel je nou toch voor dat ik ‘nee’ had gezegd? Dan zou ik hem waarschijnlijk op elk familiefeestje als een hoopje ellende in een stoel moeten zien zitten. Of hij kan niet eens komen, omdat dat te vermoeiend is. De gedachte alleen al...

Stoute schoenen

Huub krijgt groen licht en wordt als donor geschikt bevonden. De uitslag heeft een dubbele lading. Enerzijds het fantastische nieuws dat je kerngezond bent, anderzijds dat hierop wordt ingegrepen om iemand anders gezonder te maken. Op 7 april 2016 gaan beide broers onder het mes. De operatie is een succes. Omdat ze niet bij elkaar op de kamer liggen, wordt er via Whatsapp contact gehouden.

De ochtend na de operatie liep ik al weer en het eerste bezoek aan Wim was emotioneel en mooi. Mijn broer moest huilen. En nou ja vooruit… mijn ogen werden ook wel vochtig’, erkent Huub.

Hij is een fervent wedstrijdroeier, maar deze sport is na de operatie, op doktersadvies, een tijdlang uit den boze. Wandelen is wel toegestaan, niet echt een favoriete bezigheid van Huub.  Toch wil hij zijn conditie op peil houden.

Hij besluit de stoute schoenen aan te trekken en te gaan wandelen. Eerst voorzichtig een blokje om, daarna worden zijn tochten steeds langer. ‘Ik vertelde mijn ploegmaten van het roeien over de wandelingen. Voor ik het wist liepen we met z’n vieren; de ene maat wist veel over vogels, de ander veel over de verschillende landschappen. Zo werden het prachtige leerzame tochten.’

Hup! Geef je op

Omdat de sporter in Huub een gericht doel voor ogen wil hebben, geeft hij zich op voor de Nijmeegse Vierdaagse die dat jaar voor de 100e keer wordt georganiseerd. Hij wordt ingeloot en mag van start.

‘Omdat ik tijdens alle 4 de wandeldagen aandacht wil vragen voor donatie bij leven, heb ik bij de NVN een T-shirt gevraagd met een wervende tekst en een vlaggetje. Dit in de hoop dat mensen me zullen aanklampen om vragen te stellen over het donorschap. Van de mensen langs de route krijgt Huub diverse keren applaus, ook wordt hij op zijn genereuze daad aangesproken. ‘Dan liep ik naar die mensen toe en maakte een praatje: zie je wel, ook met 1 nier kan je dit doen. Hup! Geef je op. Word donor.’

Hoewel Huub niet weet hoeveel mensen hij daadwerkelijk tot een donorregistratie heeft weten te inspireren, ziet hij zijn deelname als een groot succes. Niet alleen omdat hij de Vierdaagse heeft uitgelopen, ook omdat hij tegelijkertijd een zinvolle boodschap weet over te brengen. 

Wat een zeikerd!

Het contact met z’n broer is door de operatie nog beter geworden. Huubs ogen twinkelen: ‘Laatst belde Wim mij op met de tekst: wat ben jij toch een enorme oude zeikerd. Ik was wel even met stomheid geslagen. Had ik iets verkeerd gedaan? Maar Wim ging verder: normaal hoef ik er nooit ’s nachts uit om te plassen, sinds ik die nier van jou heb, moet ik tot wel vier keer per nacht. Lachen toch?’

Het traject voor de transplantatie was op z’n zachtst gezegd heftig, maar ondanks alle hobbels houdt de nieuwe nier zich goed. Helaas voor Wim is hij enkele weken geleden met de kat op de arm van de trap gevallen. Drie gebroken ribben. ‘Ik heb hem toen wel fijntjes op het hart gedrukt dat hij toch wat zuiniger moet zijn op mijn oude nier,’ aldus Huub.

Gelukkig is de nier volgens Wim behoorlijk shockproof gebleken. Zelf is Huub alweer volop aan het roeien. Met 1 nier, en dat gaat als vanouds.

Tekst: Ivo Hermsen / Foto: privébezit.
Dit artikel verscheen eerder in ons tijdschrift Nier magazine.