Karin redde Joost met haar nier ‘Ik help graag mensen’

De Bredase Karin (56) kende Joost (57) enkel via gezamenlijke vrienden. Als zij zich realiseert hoeveel impact zijn nierziekte heeft op zijn leven, besluit ze hem haar nier aan te bieden. ‘Ik ben een idealist. Altijd al geweest. Toen ik Joost in een café zag staan, stapte ik op hem af om mijn besluit met hem te bespreken.’

Tekstbewerking: Hester Schaaf / Foto: Peter van Trijen

‘Als kind wilde ik de oerwouden en walvissen redden. Toen ik ouder werd, werd mijn idealisme wat praktischer. Ik ben vrij handig, ik help graag mensen. Dat kan al met kleine dingen, zoals klusjes of boodschappen doen voor iemand die ziek is.

Ik kom op een leeftijd waarop mensen in mijn omgeving vaker ziek zijn. Soms ernstig ziek, soms komen ze te overlijden. Het voelt dan alsof je weinig voor ze kunt betekenen. Met Joost lag dat anders. Ik kon hem echt helpen zijn leven terug te geven.

Baristawagen weg

Joost ontmoette ik vorig jaar oktober, via vrienden, bij een café. We raakten aan de praat. Ik wist al dat hij een nierziekte had en vroeg hem over de mogelijkheden voor transplantatie. Hij vertelde dat een belangrijke voorwaarde is dat donor en patiënt dezelfde bloedgroep hebben. We bleken allebei bloedgroep A-positief te hebben. ‘Dus ik kan jouw donor zijn!’ zei ik, toen nog voor de grap.

Ik volgde Joost op Facebook. De impact die zijn ziekte had, werd mij steeds duidelijker. Hij moest van alles opgeven: zo moest hij de baristawagen waarmee hij op festivals stond, wegdoen. Hij kon niet meer voor zijn hond zorgen… En hij moest aan de dialyse.

Ik begon meer te lezen over nierfalen en kwam erachter dat dialyse op den duur schadelijk is voor een lichaam. De gedachte aan donatie kwam weer bij me op. 

Geen bijbedoelingen

Toen ik Joost weer tegenkwam, zei ik dat ik overwoog om zijn donor te worden. Hij vond het lastig, we kenden elkaar nauwelijks. Waarom zou ik hem willen helpen? Wat zat erachter? Gelukkig konden we er heel open over praten. Zo kreeg hij door dat ik geen bijbedoelingen had of iets terugverlangde.

Samen zijn we het transplantatietraject in gegaan. Er volgden gesprekken en onderzoeken in het ziekenhuis. Mijn nier bleek perfect voor hem te zijn.

Mijn familie was bezorgd. Zelf had ik maar één zorg: wat als mijn dochter ooit ziek zou worden en misschien een nier nodig zou hebben? Daarom is ook zij uitgebreid medisch onderzocht. De uitkomsten stelden mij gerust.

De transplantatie was in november. Eerst werd ik geopereerd, daarna Joost. Onze kamers lagen naast elkaar. Terug op de afdeling wilde ik maar één ding weten: hoe gaat het met Joost? Met bed en al werd ik naar hem toe gebracht. En daar lag hij.

De man die de dag ervoor nog doodziek was, zat er nu bij alsof hij net terug was van vakantie. ‘Mijn’ nier was meteen goed aangeslagen. Ik had nog flinke pijn van de operatie, maar dit maakte me zo gelukkig! Het is zó bijzonder als je iemand een nieuw leven kunt geven.

Onlangs vierden Joost en ik het vijf-jarige jubileum van onze transplantatie en donatie met een etentje. Fijn, om daar even samen bij stil te staan.

Donorentekort

Belangrijk doel van de NVN, in samenwerking met andere partijen als de Nierstichting en de Nederlandse Transplantatie Stichting, is het vergroten van het aantal
donoren in ons land.

Zo kwam onder andere de invoering van de nieuwe Donorwet tot stand. Waardoor nu bij iedereen, vanaf 18 jaar, in het Donorregister staat geregistreerd welke keuze is gemaakt: wel of niet doneren of ‘geen bezwaar’. ‘Geen bezwaar’ staat vermeld bij mensen die geen keuze hebben doorgegeven.

En ‘geen bezwaar’ betekent dat je organen na je dood naar een patiënt kunnen gaan. Is dit niet wat je wilt, verander dan je keuze. Dat kan trouwens zo vaak als je wilt.

De NVN blijft zich op allerhande manieren inzetten voor het tegengaan van het donorentekort.

Een meer uitgebreide versie van dit artikel stond
eerder in BN/De Stem. Deze oorspronkelijke
tekst is geschreven door Edine Wijnands