Proeftijd

We worden ‘losgelaten’. Dit houdt in dat ik nu, na een leerzame training, thuis kan dialyseren. Twee keer in de week doe ik dat met assistentie van mijn vrouw Maria en twee keer in de week komt er een Verpleegkundig Dialyse Assistent (VDA) van Dianet. We moeten zo’n twee maanden overdag thuis dialyseren, voordat we verder kunnen met de nachtdialyse.

Die proeftijd van twee maanden is echt nodig. Thuis maak je weer andere fouten dan in het dialysecentrum, zijn er problemen bij het prikken en hebben we soms technische problemen met de machine. Ook moet je leren en vooral wennen aan alles wat je buiten de dialyse zelf nog moet doen. Denk aan voorraadbeheer, bestellingen van benodigde spullen en andere administratieve werkzaamheden.

Dialyse met de feestdagen

Tijdens kerst was het de bedoeling voor het eerst te profiteren van één van de voordelen van thuisdialyse: de flexibiliteit om zelf je tijdstip van dialyse te kiezen. ’s Middags kwamen onze kinderen thuis voor de kerstviering. Dus wilden we ’s ochtends vroeg dialyseren, zodat we ’s middags en ’s avonds gezellig met de kinderen konden doorbrengen. We stonden vroeg op en waren om 9 uur klaar om aan te sluiten.

Helaas: het prikken wilde opeens niet meer lukken. Op advies van het dialysecentrum prikte ik met verschillende typen naalden, allemaal zonder succes. Uiteindelijk besloten we toch weer bij Dianet te dialyseren. Gelukkig was er vroeg in de middag nog een plaatsje vrij, zodat ik toch nog ’s avonds van de kerstvreugde met het hele gezin kon genieten.

Achteraf weet ik nu dat ik helemaal niet naar het dialysecentrum had hoeven gaan. Naar aanleiding van mijn prikproblemen belde ik Dianet ThuisDialyse: een niet zo’n gekke keuze, leek mij. Helemaal fout.

Ik had de coördinator moeten bellen. Had ik dat maar gedaan, want deze blijkt op korte termijn oproepbaar en kan uitstekend prikken. Weer wat geleerd: zijn er problemen, dan altijd eerst de coördinator bellen.

Bloedbad

En die problemen zijn er. Ook nu gaat het prikken nog steeds moeizaam en wil het lang niet altijd lukken. Inmiddels bel ik wel de coördinator die uitstekende hulp biedt. We oefenen een aantal keer samen en daarna gaat het prikken veel beter. Dat wil niet zeggen dat de naald altijd netjes in het vat blijft zitten. Twee maal werkt die zich tijdens de dialyse uit het vat. Eén maal geeft dit een geweldig bloedbad, het bloed gutst eruit en zit overal. Ook Maria zit onder het bloed en geeft rode voetstappen af. Omdat haar handen eveneens bebloed raken, wordt alles wat zij aanraakt, rood en plakkerig. En ik zit daar maar, zo stevig mogelijk af te drukken (het dichtdrukken van de naaldopening met een gaasje om te zorgen dat de shunt dicht gaat). Verder kan ik niets doen.

De tweede maal dat de naald er uit schiet, hebben we een vriend op bezoek die wil weten hoe zo’n thuisdialyse er nou eigenlijk uitziet. Dus we geven gelijk een spannende voorstelling. Maar dit keer zijn we er sneller bij dan de vorige keer en kunnen we de schade en het bloedbad beperken. Onze vriend geeft ons een mooi compliment: ‘Ongelooflijk hoe kalm en rustig jullie blijven en hoe adequaat jullie dit allemaal aanpakken...’