Parkeerperikelen (2)

Oktober 2018

De column over parkeerperikelen die ik eerder dit jaar las, herinnert me aan mijn eigen ervaringen. In 1995 moest ik aan de dialyse. Sindsdien raakte ik steeds vaker vermoeid en kreeg ik pijn in m’n benen. Ik heb een auto-immuunziekte die mijn nieren om zeep heeft geholpen. Sinds 10 jaar weet ik pas dat het systemische sclerodermie is, de artsen konden destijds nog niet zo eenvoudig vaststellen welke ziekte ik nou precies had.

Een collega raadde me aan een gehandicaptenparkeerkaart (GPK) aan te vragen. Met mijn reumatische achtergrond en nierperikelen kon dat geen probleem zijn.

Dus ging ik naar de afdeling Sociale Zaken van de gemeente Zwolle. Daar werd ik naar een aardige keuringsarts van de GGD verwezen. Hij vroeg zich niet af of ik als dialysepatiënt wel mocht autorijden, hij richtte zich op de vraag of ik wel zo’n kaart nodig had. Ik zag er kennelijk niet uit als iemand die moet leven met een beperking.

De arts nam de tijd om m’n shunt te bekijken - ik denk dat hij nog nooit zo’n ding had gezien, laat staan gevoeld - en hij nodigde me uit om aan zijn arm door de gang te wandelen. Zo gingen we ook samen de trap op en af. Ik kreeg de kaart voor 3 maanden. Alsof daarna alles was opgelost.

Zo ging dat een poosje door. Ik vroeg verlenging aan, kreeg de kaart voor een halfjaar. Daarna voor een jaar en nog weer later voor de reguliere 5 jaar. Tot ik te maken kreeg met een keuringsarts van een revalidatiecentrum.

Ik moest op 1 been staan, kniebuigingen maken en voorover buigen. Ze keurde me goed, ik zag er niet gehandicapt uit, dus kreeg ik geen kaart. Ik ben in beroep gegaan, iets wat 2 jaar heeft geduurd. Ik schreef een pleitnota en moest het in m’n eentje opnemen tegen een jurist van de gemeente voor een zeskoppige beroepscommissie. En ik won! Ik kreeg de kaart eerst voor 1 jaar en inmiddels weer voor 5 jaar. Die zijn volgend jaar januari voorbij…