Hoe nu verder?

Het is bijna zomer wanneer ik dit schrijf. De stand van het land: ouderen zijn gevaccineerd, de avondklok vervalt, terrassen mogen weer open, winkelen zonder afspraak kan weer en er vinden coronaproof concerten plaats. En ondertussen is het druk op de intensive cares, draait het zorgpersoneel overuren, is er gedonder in Den Haag en lees ik in de krant dat niergetransplanteerden weinig antistoffen aanmaken na het krijgen van de COVID-vaccinaties. Ik krijg het krantenartikel, via WhatsApp, toegestuurd door mijn zoon. Twee dagen nadat ik voor de tweede keer met Moderna ben gevaccineerd. Nog twee weken, dacht ik, dan heb ik voldoende antistoffen opgebouwd om het 'normale' leven, met afstand en mondkapje, weer op te pakken. Ik verheugde me zelfs op een uitstapje naar de supermarkt, waar ik al ruim een jaar niet meer geweest ben. Nu verliezen alle leuke plannen die leuke man en ik voor dit grote moment gemaakt hebben, hun glans. Mijn hoofd zit vol vragen. Zijn die vaccinaties, waar ik met smart op wachtte, voor niets geweest? Betekent dit dat ik nog lang op grote afstand van de buitenwereld zal moeten blijven leven? Kan ik nergens naar toe, ook niet als straks het leven weer normaal wordt? Kan ik nooit meer iemand zoenen of omhelzen?

Op Facebook bezoek ik diverse niergroepen om te kijken of dit nieuws al doorgedrongen is en hoe lotgenoten hier op reageren. Ik bespeur onwetendheid, mensen die nog denken dat ze volledig beschermd zijn na het krijgen van de tweede vaccinatie. En mensen die het artikel kennelijk al gelezen hebben. Tot mijn verbazing tonen die geen bittere teleurstelling of somberheid, de reacties klinken vooral berustend. Ben ik dan de enige niergetransplanteerde die ontzettend verlangt naar een normaal leven? De enige die uit wil gaan, een zonnige vakantie wil boeken en niet langer zakelijke gesprekken wil voeren via Zoom of Teams? Die mensen een hand of een zoen wil geven in plaats van steeds weer een Aziatische buiging maken naar zowel zakelijke contacten als intimi?

Een bekende tegelspreuk luidt: 'De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest.' Degene die dit heeft bedacht, heeft gelijk. Een hoofd vol angst laat geen ruimte voor dromen. En opeens denk ik weer in mogelijkheden. Groepsimmuniteit, een coronapaspoort en terrassen, festivals en vliegreizen voor gevaccineerden lijken mij een goede (voorlopige!) oplossing. Mogelijk kunnen ikzelf en andere kwetsbare groepen zich zo weer onder de mensen begeven en een redelijk veilig leven leiden? En mijn zoon, mijn vrienden en zakenrelaties, worden ook allemaal gevaccineerd, waardoor knuffelen, zoenen en handen schudden wellicht weer mogelijk is.

Nieuwe onderzoeksuitslagen die aantonen dat de effectiviteit van de vaccins bij transplantatiepatiënten te wensen overlaat, neem ik serieus, ik blijf voorzichtig. Maar ik wil er ook op vertrouwen dat er uiteindelijk een goede oplossing komt, waardoor ik me weer vol in het leven kan storten.