Dwarse cellen

Oktober 2020

Na de transplantatie wordt je afweersysteem ‘platgelegd’ om te voorkomen dat de nieuwe nier wordt afgestoten. Tegelijkertijd ben je minder beschermd tegen virussen, bacteriën, schimmels en andere ziekteverwekkers, waardoor je sneller vatbaar bent voor infecties. En alsof dat niet genoeg is, neemt ook het risico op kanker toe.

Vooral dit laatste moet ik op me in laten werken, want dat klinkt behoorlijk heftig. Heb je net zware jaren achter de rug rondom de niertransplantatie, krijg je medicijnen die je afweersysteem tegen kanker onderdrukken. Ik zie het al helemaal voor me. Kwaadaardige kankercellen die staan te dringen bij de ingang. ‘Kom maar binnen jongens, de poort is open…’

Ik eet en leef gezond, ik beweeg veel en ik ben nog nauwelijks ziek geweest sinds de transplantatie. Dit kankerverhaal is op mij niet van toepassing, toch?

Toch wel. Ik schrok enorm toen de controle bij de gynaecoloog niet helemaal goed bleek te zijn. Telefonisch kreeg ik te horen dat er PAP 2 bij mij werd vastgesteld.

PAP 2 zijn cellen die anders ogen dan normaal. Het zijn weliswaar geen kankercellen, maar een stadium dat daaraan vooraf gaat. ‘Snij maar weg,’ zei ik dapper tegen de gynaecoloog. ‘Een onsje meer is geen probleem, als het maar weg is.’

Tijdens een volgende afspraak liet de gynaecoloog me, na een half uur snijden, een bloederig hoopje dwarse cellen zien alsof het een jachttrofee was. ‘Over een half jaar moet u terugkomen voor controle.’ Dat deed ik keurig en alles zag er goed uit. De gynaecoloog was tevreden en ik kon blij naar huis om verder te gaan met mijn leven. Over de uitslag zou ik nog gebeld worden. Volgens de assistente was dat slechts een formaliteit.

3 weken later gaat de telefoon: ‘PAP 3’, zegt een zonnig klinkende assistente. Weer een nieuw leger nog net iets dwarsere cellen voor de poort. Geen kankercellen, maar toch… Ze hebben natuurlijk geroken dat het afweersysteem niet werkt. ‘Kom op jongens, we blijven proberen’, moeten ze gedacht hebben.

Ik voel me opeens heel kwetsbaar. Ik vraag me af of gezond leven en veel bewegen wel zin heeft als ik tegelijkertijd 2 keer daags een handje pillen slik die mijn hele afweersysteem uitschakelen.

De tranen springen in mijn ogen en ik heb opeens een enorme behoefte aan iets ongezonds. 5 grote zakken M&M’s eten tot ik misselijk ben en daarna nog een grote red velvet taart alleen voor mezelf. Niet meer werken, alleen nog maar voor de tv liggen en domme series kijken. Want het maakt nu toch allemaal niets meer uit.

Gelukkig volgt daarna een helder moment. Ik besef dat PAP 3 geen kankercellen zijn, maar een voorstadium. Dat deze dwarse cellen in de gaten gehouden worden en zo nodig weer worden weggesneden.

Ik moet dus gewoon doorgaan met gezond eten en bewegen. Want hierdoor voel ik me verder hartstikke fit en vol energie, bovendien ben ik de afgelopen 2 jaar nauwelijks ziek geweest. Ik spreek mezelf streng toe: ‘Positief blijven denken, Mirjam.’ En zowaar, ik luister ook nog. Al kost dat dit keer wel wat moeite.