Nou moe…

September 2020

Vorige maand begonnen na de zomervakantie de scholen weer en pakte ik vaste routines weer op. Elke ochtend van de werkweek houd ik een vast patroon aan. Stipt om 6.10 uur sta ik op: 9 van de 10 keer ben ik al vóór de wekker wakker.

Steevast krijg ik een blije, nog enigszins slaperige begroeting, van onze labradoodle Max. Daarna maak ik mijn ontbijtje. Even tv kijken, opfrissen, tanden poetsen, Max uitlaten. Dan geef ik manlief een kus en vertrek ik naar mijn werk. Daar aangekomen, stuur ik John een appje en krijg ik er - zodra hij wakker wordt - trouw eentje terug.

Zo ook vandaag. Sinds John niet meer werkt en alle dagen thuis is, hebben wij ook om 10 uur even contact. Ik lees zijn korte antwoord op mijn berichtje en direct besef ik: John heeft een slechte dag.

Dat voelt niet goed natuurlijk. Ik laat John met rust, want ik kan hem niet helpen zo lang ik aan het werk ben. Ik probeer me op mijn werk te focussen, heb gelukkig fijne collega’s, er is altijd wel iemand bij wie ik even mijn ei kwijt kan. Een paar woorden zijn genoeg om het voldoende van me af te kunnen zetten.

Hoe is zo’n dag voor John? Werd hij voorheen, zoals zoveel anderen, moe na inspanning, nu is de moeheid er al bij het wakker worden. Dat gaat niet om vermoeidheid, zoals een gezond mens dat ervaart, De moeheid van een nierpatiënt omvat veel meer dan ‘gewoon’ moe zijn. John heeft ook, als gevolg van afvalstoffen die niet uit het bloed worden weggevoerd, last van een voortdurende spierpijn en misselijkheid.

Waarom je de ene dag meer vermoeidheid voelt dan de andere? Geen idee. Het is niet te herleiden uit gebeurtenissen van de vorige dag. Soms is dat futloze gevoel er bij John na een drukke dag en hebben we de neiging het aan de drukte te wijten. Maar de laatste tijd is die vermoeidheid er steeds vaker.

Om het kort te houden, want gelukkig laat deze column geen lange klaagzang toe: dagelijkse klusjes blijven liggen en de hond moet het doen met een korte ronde. Soms is het zo erg met John dat alleen de voordeur opengaat, opdat Max naar het grasveldje kan lopen om zijn behoefte te doen.

Op zo’n dag houdt mijn werkdag niet op bij het naar huis gaan. Of ik nou moe ben of niet, ik neem naadloos taken van John over. Boodschappen doen, huishoudelijk werk en… laat ik vooral Max niet vergeten uit te laten.

Natuurlijk schiet op zo’n dag de gedachte door mijn hoofd: hoe moet het straks als het niet blijft bij af en toe zo’n dag? Snel herpak ik me. Dat zien we dan wel weer en ook daar slaan wij ons doorheen. Want ik weet nu al dat ik in de volgende column, die volgende maand verschijnt, mega geweldig nieuws kan melden.