Groen licht!

Augustus 2020

Wekenlang stonden alle lichten op rood, de wereld leek stil te staan, het was stil op straat en ons leven stond ook nagenoeg op ‘pauze’.

Wat niet stil stond, was de gezondheid van John. Nieren houden geen rekening met ‘nu even niet’, hun achteruitgang gaat gewoon door. Weliswaar niet zo heel snel, maar wel met vervelende gevolgen, zoals een te hoog kaliumgehalte in het bloed: dit kan nare bijkomende gezondheidsproblemen veroorzaken.

Sinds de versoepeling van coronamaatregelen zit er weer beweging in de behandeling van John. En dat betekent voor ons: consulten in het Radboudumc met verschillende artsen. Gelukkig zijn deze niet over weken tot maanden verspreid. In het Radboudumc hanteren ze het zogeheten carrouselsysteem: 3 consulten, 3 specialisten, op 1 middag.

Gedurende zo’n middag ontvangen een uroloog, een nefroloog en een vaatchirurg alleen patiënten bij wie het draait om de volgende vraag: ben ik gezond en geschikt om een donornier te ontvangen? Nadat hij genoemde 3 specialisten heeft gesproken, krijgt John groen licht: hij wordt transplantabel verklaard!

Dat betekent meteen ook dat ik me officieel kan aanmelden als donor: al weet het ziekenhuis dat jij de eventuele donor bent, je bent verplicht jezelf aan te melden, dit uiteraard om de vrijwillige aard van je actie zuiver te houden. Het doneren komt nu dichterbij dan ooit.

We zijn die dag allebei emotioneel, er vallen wat tranen, we melden het goede bericht aan de kinderen en vieren het groene licht en aanmelden met een borrel op een terrasje in de zon.

We raken niet uitgepraat over de gesprekken met de artsen. Sommige mededelingen blijven wat langer hangen.

Vooral de zin van de uroloog: ’Met een transplantatie krijgt u een nieuwe batterij’ (uiteraard uitgaande van een goed resultaat) raakte ons diep en ontroerde John zichtbaar. Met deze zin is de motivatie om mijn nier aan John te doneren alleen maar groter geworden.

Of we daadwerkelijk een medische match zijn, weten we pas als alle onderzoeken achter de rug zijn. Dat blijft dus spannend, ook al is het een grote pre dat we dezelfde bloedgroep hebben. Toch kan het nog fout gaan. Maar voor nu denk ik maar een ding: ik ga mijn man een nieuwe batterij geven, en het gaat lukken.