Gezinnig

Becky's donornier, van haar broer Felix, werkt alweer ruim dertien jaar. En brak zo het record van haar vaders donornier. Geruststellend is het dat er een ‘familiespaarpot’ is: ik geef Becky een nier als dat in de toekomst nodig is. Er is geen glazen bol om in de toekomst te kijken. Maar met vertrouwen kom je een eind.

In een ziekenhuis lig je niet alleen. En als je kind bent, is dat maar goed ook. Als je geluk hebt, blijven de mensen die jij lief vindt de hele dag bij je in het ziekenhuis. Wanneer jij je beter voelt, kijk je eens om je heen in de ziekenhuiskamer. in de andere bedden liggen nog meer kinderen. een vriendschap is snel gesloten, immer is gedeelde smart is halve smart.

Becky werd geboren op een mooie novemberdag in 1989, in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Daarmee begon een nieuw avontuur: het grootbrengen van een kind met gezondheidsproblemen. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Praktisch als mijn man Henk en ik zijn, schoten we onmiddellijk in de regelmodus.

Word je assertief geboren? Of word je mondig door wat je meemaakt? Mij kwam het in elk geval niet aanwaaien. Vroeger was ik een zeer verlegen meisje.

Veel jongeren voelen zich sinds de coronacrisis somber of zelfs depres- sief. Hoe het toekomstige normaal er in vredesnaam gaat uitzien, kan niemand hen vertellen…

Als je een kind krijgt dat niet gezond is, stap je in een achtbaankarretje dat niet meer stopt. We gingen uit van het positieve en vertrouwden erop dat artsen ons zouden kunnen helpen. Dat hier jaren overheen zouden gaan en er tientallen operaties voor nodig zouden zijn, wisten we toen nog niet.