Zeuren

‘Wat een optimisme.’

‘Je gaat er zo positief mee om, knap hoor.’

Positief blijven, dat is toch mijn stiekeme streven. Ik heb het super zwaar, maar je hoort me er niet over. Nee, ik klaag niet. Vooral met niet-patiënten is het van belang de juiste toon te vinden. Hoe vind ik de pakkendste soundbyte over ziek-zijn? Hoe vermijd ik gezeur? Hoe houd ik het leuk?

‘Een niertransplantatie? O wat mooi!’ Serieus, echt gehoorde reactie. ‘Chemotherapie? Wat mooi!’ Nog nooit gehoord.

En natuurlijk, het krijgen van een donornier en dat je dankzij iemands groothartigheid levend bent, in plaats van, zeg maar, dood. Dat ís ook waanzinnig mooi. Altijd weer krijgen mensen kippenvel. Dat mijn donor zich aanbood. Dat ze me een stuk van zichzelf gaf, een vitaal orgaan, en zonder er een seconde over na te denken. Het is ongelooflijk en ik wil er altijd wel over doorpraten (hoe lang hebt u?)...

Daarentegen. Een te specifiek antwoord op de vraag: ‘En hoe voel je je dan nu?’ leidt meestal tot glazige blikken: ‘Heel wisselend, nog steeds moe, vaak pijn, ik ben veel ziek. Ik ben bang, omdat het allemaal vreemd is en kwetsbaar. Ik ben zo anders dan ik vroeger was, ik kan mijn lijf niet meer vertrouwen door al die chemische troep.

Ik weet niet of ik ooit weer echt mezelf word. Of eigenlijk, ik weet dat ik dat niet meer word. Ik probeer het toch leuk te vinden, maarre… Tja. Ik vat het tegenwoordig samen met: ‘Goed hoor, nog op zoek naar balans.’

Biopsie-dag

Voor een biopsie ga ik naar het ziekenhuis waar een stukje weefsel uit mijn lieve nieuwe nier wordt gehaald. Het is geen risicoloze ingreep en ik vind het spannend. Erna moet ik vier uur plat liggen op de verpleegafdeling.

Daar ligt ook een meisje van 24 met een darmziekte, ze krijgt vandaag een permanente stoma. Geroutineerd vertelt ze de details van haar behandeling. Het klinkt uitzichtloos, hoewel haar toon neutraal is.

Ik luister met bewondering. Een andere patiënt braakt bloed vanwege uitbehandelde leverkanker. Ik zal over een paar uur weer fris buiten rondlopen, waar doe ik eigenlijk moeilijk over?

De mevrouw met kanker sist tegen haar man: ‘Die meid van die stoma, jeez wat een zeur hè?’

Het verrast me, en doet iets meer pijn dan de biopsienaald zojuist, dat wij patiënten elkaar inderdaad afrekenen op wat qua ziekte erg, erger of ergerder is. Stilletjes overdenk ik mijn veel minder zware lot, vier uurtjes en dan weer thuis.
Maar, mensen… Waarom vergelijken we toch altijd alles?
Volgende keer: wat was de uitslag van dat biopt? En meer.

Benieuwd naar hoe dit verder gaat? De volgende aflevering verschijn in oktober.