Tranquilo

Van nature ben ik iemand die graag dingen onderneemt. Ik weet trouwens niet of je dat van nature bent of het jezelf aanleert. Maar ik hou ervan om met vrienden af te spreken, samen naar een restaurant te gaan, naar een concert, het strand, een museum, het maakt niet uit. Als we maar iets kunnen meemaken samen.

Toen ik nog niet zo bezig was met mijn nierziekte (laat staan met de toekomst die mij te wachten stond) plande ik eigenlijk veel te veel op één dag. Het kwam voor dat ik na een werkdag afsprak met persoon A te eten, vervolgens een drankje deed op de verjaardag van Y en de dag aftopte met een theetje bij persoon Z.

Ik vergat ook wel eens afspraken, omdat ik mijn agenda dan dubbel inplande. Soms tot irritatie bij mijn beste vriendin aan toe.

Dat is nu totaal veranderd. Ik plan bewust met wie, wanneer en hoe ik wil afspreken. Zoals een paar weken geleden. Toen ging ik naar Barcelona en in diezelfde week bracht ik ook nog een bezoekje aan Ameland. Ik kan me niet herinneren dat ik zoveel heb gelopen en gefietst sinds mijn niertransplantatie.

Het was fantastisch dat ik dat weer allemaal kon. Toch merkte ik wel dat mijn lichaam heel hard aan het werk was om dit allemaal bij te houden. Aan het einde van de dag viel ik redelijk vroeg in slaap, met een lampje aan dat nog recht in mijn gezicht scheen.

Ik moest tussen het lopen door af en toe even stoppen op een terrasje, mijn benen voelden zwaar en ik vond het lastig dat ik een ander moest ‘opzadelen’ met mijn mogelijke eetmomenten door medicatie.

Ik heb het fantastisch gehad en ik vond het fijn om te merken dat reizen nog kan. Maar dan wel op mijn manier en zonder plaatselijke Amelandse ‘nobel’ en kannen sangria.