Dokter Margriet

Nog niet eens zo heel lang geleden las ik tijdens mijn ontbijt een artikel over toekomstplannen die ons dagelijks leven ingrijpend kunnen veranderen. Denk aan een proef met winkels zonder kassa, een telefoon zonder batterij en een bekende autofabrikant die al zijn auto’s wil maken met algehele of deels elektrische aandrijving.

U heeft onderaan mijn columns vast al eens gelezen dat ik onderzoek doe naar nieuwe medicijnen bij niertransplantatie. Nu krijgen patiënten na transplantatie vaak te maken met heftige bijwerkingen van anti-afstotingsmedicijnen.

Wij Nederlanders klagen wat af met z’n allen; zodra we die dikke winterjassen aan moeten of als het juist veel te warm is. We zeuren over familie, onze naaste buren, de politiek en zeker ook over ons gezondheidszorgsysteem.

In mijn eerste jaar als internist in opleiding werd ik ’s ochtends vroeg, tijdens het visites lopen, direct bij een 1e contact met een dialysepatiënt met de neus op de feiten gedrukt: deze nierpatiënt moet per dag meer dan 40 tabletten slikken.

Als nefroloog kijk ik stiekem toch wel wat jaloers naar de revalidatie die in en vanuit ziekenhuizen, overal in ons land, gangbaar is voor mensen met hartproblemen: effecten van hartrevalidatie zijn 50% minder kans op nieuwe hartproblemen en 30% minder kans op sterfte door hartproblemen.

Soms word ik tijdens mijn werk positief verrast door een patiënt die al meer dan 30 of zelfs 40 jaar een goed werkend niertransplantaat heeft. Dat een donornier het al zo lang doet: dat gunt elke dokter zijn patiënt, maar maak ik in de praktijk niet heel vaak mee.