Specialistige vragen

Februari 2019

Ik begin het gesprek met patiënten die na hun niertransplantatie bij mij op spreekuur komen voor controle steevast met de vraag: ‘Hoe gaat het met u?’

De antwoorden die ik daarop meestal krijg, lopen uiteen van ‘mwah’, ‘wel oké’ tot ‘geweldig’. Toch vraagt deze vraag meestal om een vervolgvraag. ‘Hoe gaat het nou echt?’ Gelukkig zijn artsen opgeleid om door te vragen.

Zo was er op mijn spreekuur een man, die antwoordde: ‘Met mijn nier gaat het, denk ik, wel goed ja.’ Uiteraard vroeg ik door, waarop hij zei: ‘Ook met mij gaat het goed.’

Aan een andere patiënt, een vrouw van in de 30, stelde ik diezelfde openingsvraag. Ook zij antwoordde: ‘Met m’n nier gaat het, volgens mij, wel goed’. ‘En met u?’ vroeg ik vervolgens. In eerste instantie antwoordde zij: ‘Eigenlijk ook wel goed ja.’

U ‘hoort’ wellicht, net als ik destijds, een kleine hapering in haar antwoord. Maar ik wilde niet al te dwingend overkomen en probeerde, nu wat voorzichtiger, er achter te komen wat eraan schortte. We praatten wat door over haar gezin, de laatste uitslagen en medicatie. Tot slot vroeg ik: ‘Wilt u verder nog wat vragen? Of kan ik nog wat voor u betekenen?’ En toen kwam daar alsnog een stortvloed aan verhalen over stress op het werk, de daarmee samenhangende klachten van hoofdpijn en de onzekerheid over de invloed van die klachten op de nierfunctie van de transplantaatnier. Ik geloof dat de mevrouw opgelucht was toen ze mijn kamer verliet. De problemen waren weliswaar niet zomaar van de baan, maar ze kon wel haar ei kwijt.

Als internist-nefrologen richten we ons dus niet alleen op nieren, maar op de hele patiënt. Daar komt vaak ook de coördinatie van de gehele zorg bij: patiënten komen vaak bij verschillende specialisten. Zo ook een mevrouw die, kort na haar transplantatie, op de poli kwam en toen een aantal vragen stelde over hoe het nu verder moest met de controles voor suikerziekte, haar cardioloog, uroloog en vaatchirurg. En hoe moest dat nou met al die medicijnen die ze al had, en wat te denken van de nieuwe medicatie die er voor de transplantaatnier bij was gekomen?

Enige tijd later later had ze ook een paar controles bij die andere specialisten gehad. Uiteraard spraken we daar over. Resoluut zei ze: ‘Bij deze stel ik u aan als de coördinator van mijn zorg.’ Ik zag dit als een groot compliment van die mevrouw en was trots op de veelzijdigheid van mijn werk. Wij nefrologen behandelen immers niet alleen nieren, wij behandelen mensen.