Met zonder ouders

Jort kwam achter zijn ouders aan de spreekkamer binnen. Hij was net 18 jaar geworden, en kwam nu voor het eerst op de volwassenenpoli. Verlegen keek hij me aan. Hij was niet gewend dat hij het woord ‘moest’ voeren. Toen ik na een introductie over de volwassenenpoli vroeg: Hoe gaat het met je?, antwoordde hij alleen ‘goed’.

Daarna vertelden eerst zijn moeder en later zijn vader wat ze belangrijk vonden en waar ze aandacht voor wilden hebben. Zo kwam ik via zijn ouders veel te weten over Jort. Ze vertelden bijvoorbeeld dat hij erg van voetbal houdt, maar daar nu geen energie voor heeft, omdat hij de laatste tijd diarree heeft. Hij is een paar kilo afgevallen. En school gaat ook niet goed, want hij durft vanwege de diarree niet meer naar school te gaan. Tussendoor knikt Jort zwijgend.

Samen besluiten we wat extra bloedonderzoek en onderzoek van de ontlasting te doen, en eventueel later te kijken of de klachten van bepaalde medicijnen kunnen komen. Na het gesprek met mij heeft het gezin nog een afspraak bij een maatschap-pelijk werker.

Op het volgende consult komt Jort alleen binnen. Op mijn vraag of zijn vader, die ik in de wachtkamer had zien zitten, ook nog komt, is het antwoord resoluut ‘nee’. Ze hadden met zijn allen thuis besproken dat Jort zelf zou gaan. Hoe lastig zijn ouders het ook vonden om los te laten, ze gaven hun zoon daarin het vertrouwen.

Als jonge patiënt heb je (vaak) je ouders/ verzorgers om voor jou te zeggen wat er niet goed gaat. Als je ouder wordt, zelf verantwoordelijk wordt en zelf met de arts in gesprek gaat, moet je dat opeens zelf aangeven. Wat is belangrijk om te vertellen? Wat niet (per se)? En hoe vertel je dat dan, en wanneer? Dat moet je allemaal leren.

Nu, een paar jaar verder, komt er een zelfverzekerde jongeman de spreekkamer in- gestapt. In de eerste minuut heeft Jort duidelijk gemaakt wat ik voor hem kan betekenen vandaag. Zijn vader zwaait nog even vanuit de wachtkamer. Die had zelf een afspraak in het ziekenhuis vandaag.