Liever lachen dan huilen?
Iedere dag kan ik me over mijn patiënten verbazen. Bijvoorbeeld als ze het niet erg vinden wanneer de afspraken op de poli uitlopen en ze langer moeten wachten. Zelf vind ik het heel vervelend als er een lange wachttijd is, ook al zijn er altijd wel goede redenen voor: onverwachte en acute zaken, een diensttelefoon die tussendoor steeds beantwoord moet worden…
Maar mevrouw Arends haalde vandaag haar schouders op en zei: ‘U neemt de tijd voor uw patiënten. Dat doet u ook voor mij, dus ik wacht gewoon geduldig.’
Ook mevrouw Vlastuin verraste mij vandaag met positieve woorden. Terwijl zij juist zo’n
pechvogel is gebleken. Drie jaar geleden kreeg ze een nieuwe nier en alvleesklier. Zo’n nier-pancreastransplantatie is een zware operatie. Meestal geeft deze transplantatie een goed resultaat, maar bij mevrouw Vlastuin ontstonden direct complicaties.
Binnen enkele weken waren er drie nieuwe operaties nodig. Daarna kreeg mevrouw een ernstig delier en moest ze een aantal maanden in het ziekenhuis blijven. Later werd ze weer opgenomen, dit keer met buikklachten. Uiteindelijk bleek noodzakelijk dat de alvleesklier werd verwijderd.
Daardoor kwam haar suikerziekte terug. Dat veroorzaakte complicaties aan haar voeten. Zelfs zo ernstig dat amputatie van enkele tenen nodig was. Mevrouw Vlastuin leert nu opnieuw lopen en is druk bezig met oefenen. Dit is natuurlijk niet wat we verwacht hadden toen we met de transplantatie begonnen.
Dit is niet wat
we verwacht
hadden van de
transplantatie
Voorzichtig vraag ik haar hoe ze terugkijkt op de afgelopen jaren. ‘Eigenlijk wel goed,’ is het verrassende antwoord. ‘Alle tegenslag had veel impact. Tegelijk ben ik er een beter mens van geworden. Ik accepteer het leven zoals het is en heb een betere relatie gekregen met de mensen om mij heen.
En ik ben natuurlijk superblij dat de nier het nog steeds heel goed doet.’ Bewonderenswaardig. Dat iemand zo positief kan blijven onder zulke moeilijke omstandigheden! Mevrouw Vlastuin heeft een oprecht positieve instelling, tegelijk onderkent zij de schaduwkanten van haar gezondheidsproblemen.
Bij sommige anderen zie ik ook wel geforceerd optimisme: het onderdrukken van hoe je je echt voelt en het wegstoppen van verdriet, angst en boosheid. Onderzoek wijst uit dat je daarvan dieper in de put kunt raken.
In een volgend nummer meer over nadelen van té positief denken.
De namen van de patiënten in deze column zijn verzonnen vanwege privacyredenen
Margriet de Jong is internist-nefroloog bij het Universitair Medisch Centrum Groningen. Zij richt zich met name op transplantatienefrologie, onderzoek naar nieuwe medicatie en ‘zwangerschap en nierziekten’.
In ons tijdschrift Nier magazine schrijft ze elke 2 maanden een column.