Fit de operatie in

De nieren van meneer Bozyigit (46) werken voor ongeveer 19%. Een niertransplantatie komt in zicht en hij komt op de poli voor voorbereidende gesprekken en onderzoeken. Bij de chirurg en onze verpleegkundige is hij al geweest: ‘Op zich geschikt, maar meneer heeft wel een slechte conditie’, lees ik in hun notities.

Als meneer mijn spreekkamer binnenkomt, leg ik uit hoe het consult eruit zal zien. Ik vraag hoe het met hem gaat en wat hij zoal in zijn dagelijks leven doet. ‘Eigenlijk niks, dokter.’ ‘Nee? En wat bedoelt u dan met niks?’ vraag ik.

‘Ik sta ’s ochtends op, ik eet mijn ontbijt en ga tv kijken, of op de computer.’ Hij vertelt dat hij niet zo veel zin heeft om iets te ondernemen sinds hij weet dat hij een nierziekte heeft.

Zijn nierschade werd ontdekt doordat hij steeds hoofdpijn had en daarvoor naar de huisarts ging. Nadat de diagnose werd gesteld, stopte meneer met zijn werk als verkoper in een kledingzaak. Ook stopte hij met voetbal: ‘Straks trappen ze mijn nieren helemaal kapot.’

Langzaamaan is de conditie van meneer slechter geworden, de twee trappen in zijn huis kan hij niet meer achter elkaar op. Doordat hij amper beweegt, maar wel meer is gaan eten, kwam hij ook vijftien kilo aan. 

We bespreken het belang van een goede conditie en spierkracht, voorafgaand aan een operatie. En we besluiten gezamenlijk dat het verstandig is daaraan te werken. Meneer wil graag een revalidatietraject in, ook om te beginnen met het verwerken van het nieuws over zijn nierziekte, en het gevoel dat zijn lichaam hem in de steek heeft gelaten.

We spreken af dat ik hem na een half jaar bel om te horen hoe het gaat. En wat blijkt? Hij neemt vrolijk de telefoon op: ‘Dokter, ik voel me zoveel beter, ook al is mijn nierfunctie inmiddels nog maar 15%: ik zit drie keer in de week een half uur op mijn hometrainer en wandel twee keer per week drie kilometer, in veertig minuten. Ook ga elke week naar voetbal, maar dat doe ik eigenlijk meer voor de gezelligheid.’