Het verschil van vóór en na de niertransplantatie in mijn leven is groot. Niet alleen omdat mijn nierfunctie vooruit is gegaan, maar vooral omdat het overleven weer leven is geworden.
In juni was het weer zover: lekker uitwaaien tijdens het jaarlijkse NVN-weekend voor jonge nierpatiënten. Op het programma stond een vaartocht op de Loosdrechtse Plassen. Zin in!
Zomer! De zon schijnt en de temperatuur schiet omhoog. Truien en lange broeken worden ingeruild voor blouses en shorts. Maar… niet voor iedereen is dat even makkelijk. Operaties laten littekens achter.
Met een koevoet in de hand komt de medewerkster aangelopen. Bij het kluisje heft ze haar arm op en wringt de koevoet tussen de deur. Ze trekt met hoorbaar gekreun. En trekt. Ook al loopt intussen het zweet over haar voorhoofd, ze weigert een mislukking te erkennen.
In tranen loop ik het gebouw van de uitkeringsinstantie uit. Ik ben herkeurd. Sinds de Participatiewet van kracht werd, leef ik in grote onzekerheid: zou ik mijn Wajong-uitkering kunnen behouden?
Tiktak, tikketak. Ik heb nog precies acht uur, twaalf minuten en 48 seconden over om te slapen. 47 seconden, 46 seconden... slaap jij zo ook wel eens in? Of ben je van nature een schaapjesteller?
