En wat voor werk doe jij?

Oktober 2019

Ben jij ook weleens op een verjaardag waar je niemand kent behalve de jarige? Deze jarige job heeft geen tijd voor je, want er moeten glazen bijgeschonken worden en tafels van hapjes worden voorzien. Dus je praat met vrienden van vrienden over koetjes en kalfjes. Waarvan jullie de jarige kennen, over het weer en misschien een recente nieuwsgebeurtenis. Je kent het wel. Dan komt de onvermijdelijke vraag: wat doe je?

Tja, wat doe je voor werk? Een lastige vraag als je een groot deel van de week thuiszit. Inmiddels zeg ik vrij trots dat ik redacteur ben. Dat dit vrijwilligerswerk is en ik daarmee niet mijn brood verdien of fulltime werkdagen vul, laat ik doorgaans in het midden. Het gesprek gaat dan vaak als volgt verder.

Redacteur? Voor wie of wat dan? ‘Voor het blad van de Nierpatientenvereniging. Ja, ik ben zelf ook nierpatient.’
‘Oh!?’
‘Dus ik schrijf columns en interview interessante mensen en ik help ook om de inhoud en de vorm van het blad te bepalen. Superleuk.’

Als ze meer willen horen, begin ik over mijn studie Journalistiek en dat ik zo’n geluk heb om precies het werk te kunnen doen dat ik leuk vind. Daarna mogen zij.

Het is namelijk toch een beetje ongemakkelijk. Ik heb niet altijd zin om mijn gezondheidssituatie te bespreken met mensen die ik nauwelijks ken. Het is niet wat mij tot mij maakt. Ook wil ik niet als een uitkeringstrekker gezien worden. Dat vooroordeel ligt op de loer als ik er op een feestje breed lachend en genietend bij sta. Dat ik na afloop zeker een paar dagen bij moet komen, zien mensen niet.

Doordeweeks werken wordt zo normaal gevonden dat anderen er vaak niet bij stilstaan dat jij dat niet doet. Niet alleen op feestjes. Zo vraagt een gepensioneerde buurman mij ook wel eens of ik een vrije dag heb, als hij me midden op de dag tegenkomt. En de loodgieter vertrok laatst, nadat hij mijn kraan had gerepareerd, weer snel om mij ook weer ‘aan het werk te laten’. Andersom sta ik er zelf niet altijd bij stil dat vrienden een ander dagritme hebben dan ikzelf: als de vakantie voorbij is en ze allemaal weer aan het werk zijn, heb ik dat niet direct door en wil ik juist met ze afspreken.

Gezien het voorgaande werd ik onlangs blij verrast door iemand die van het standaard gesprekspatroon afweek. De nieuwe liefde van een vriendin vroeg me op een feestje naar mijn hobby’s. Niet naar mijn werk, maar naar wat ik graag doe. Zo kan het dus ook! En na deze onverwachte gespreksopening praatte ik toch weer over mijn ‘baan’: mijn werk als redacteur voor dit blad vind ik zo leuk dat ik het als werk en als hobby zie.