Bianka

Medicijnen zoals Prednison, daar begint het mee. Je houdt vocht vast en krijgt eetlust op de raarste tijden. Maar zonder die pillen maakt mijn nier rare sprongen, dus ik blijf ze slikken. Wel ben ik inmiddels 25 kilo aangekomen en flink klaar met mijn ‘eetprobleem’.

Ik ben ziek. Chronisch ziek. Maar ik ben niet alleen. Van hechte vrienden tot vage kennissen: bekenden willen graag weten hoe het met mijn gezondheid gaat, zeker tijdens periodes waarin ik in het ziekenhuis lig. De beterschapskaartjes stromen dan binnen.

Ik kan mij mijn niertransplantatie nog goed herinneren. Niet alleen omdat het de enige operatie is die ik tot nu toe heb gehad, maar ook omdat het een ommekeer in mijn leven is geweest.

Uitgaan is gecompliceerd voor mij. Naar een verjaardag van een vriend(in) of onverwachts een avondje naar de bioscoop, oké. Maar naar een discotheek om te dansen, terwijl die pas om 22.00 uur opengaat?

Kort na mijn niertransplantatie word ik, net nadat het ontbijt is gebracht, met mijn bed weggereden. ‘Tijd om een echo van de nier te maken’, wordt er gezegd. Daarna lig ik 3 kwartier in mijn bed te wachten. Ik heb honger, ik stink en ik moet naar de wc. En oh wacht, is dat een opvlieger?

Sommige mensen maken overal een punt van. Het zit ze altijd tegen. Blijven klagen over de regen waar iedereen doorheenmoet, een vergadering waar ze tegenop zien en spreken anderen al tegen nog voordat die iets hebben gezegd.