Vertrouwen

De vraag: ‘Hoe gaat het nu met je gezondheid?’ blijf ik een zeer attente, maar lastige vraag vinden. Ik voel me goed, ik heb een heerlijke vakantie gehad, geniet van mijn werk, mijn vrienden, ik sport en plan heel bewust dingen waar ik energie van krijg.

Maar hoe het daar binnen in mijn lichaam gaat? Ik heb echt geen flauw idee. Toen ik met 8% nierfunctie onder het mes ging, voelde ik mij ook nog best goed.

Mijn antwoord op die vraag is dan ook vaak dat ik me goed voel en ik binnenkort weer bloed mag prikken en dan zeker weet of het ook echt goed gaat. Er zijn nu drie stabiele bloeduitslagen geweest: dat geeft zeker veel rust.

Je kunt het een beetje vergelijken met kijkcijfers van tv-uitzendingen. Na één aflevering met goede cijfers ben je blij, bij de tweede kan je zeggen dat iets succes heeft en als de derde aflevering ook goed scoort, dan kun je ervan uitgaan dat de cijfers voorlopig stabiel blijven.

Toch zijn er soms momenten van vermoeidheid, een steekje in mijn buik, een onverklaarbare blauwe plek (waarschijnlijk door de prednison) of ik maak me bijvoorbeeld zorgen over mijn bloeddruk.

Dat zijn echt dingen die ik niet snel deel. Toch weet ik zeker dat die gedachtes voor transplantatie-collega’s herkenbaar zijn. Wel merk ik gelukkig, dat ik nu meer durf te vertrouwen op mijn lichaam.

Het werkt  hard, het doet echt zijn best. En may I say dat ik best trots ben op het vertrouwen dat ik heb. Ik heb geen glazen bol, maar ik geloof dat het goed komt in de toekomst. En thank God dat het AMC mij zo goed in de gaten houdt. Daardoor kan ik namelijk steeds weer echt eerlijk antwoord geven op de ‘hoe gaat het’ vraag. En als ik zeg ‘goed’, dan gaat het dus ook echt goed.