Overvallen door eenzaamheid

Eenzaamheid hoeft niet hetzelfde te betekenen als ‘alleen zijn’. Het betekent wel: niemand in je omgeving hebben die je begrijpt. Niemand om mee te praten als je je rot voelt. Niemand met wie je leuke dingen kunt ondernemen.

Vandaag reflecteert mevrouw Peters met mij op de eenzaamheid die haar heeft overvallen. Zij was docente aan een universiteit tot zij een aantal jaren geleden vasculitis kreeg. Met long- en nierproblemen belandde zij op de intensive care.

Terwijl zij knokte voor zijn herstel, overleed haar man plotseling na een hersenbloeding. Hoewel haar dochter nu wekelijks langskomt, mevrouw haar broer regelmatig spreekt en ook haar buren zeker eens per week langskomen voor een praatje, voelt zij zich vaak eenzaam en onbegrepen.

Zij heeft geknokt om haar conditie terug te krijgen en om op de wachtlijst voor een transplantatie te kunnen komen.

Een jaar geleden onderging zij een niertransplantatie. Daarna werd zij achtervolgd door pech. Zij kreeg een zenuwinfectie in haar gezicht, waardoor zij moeilijker praat. Zij kreeg een hartinfarct waarvoor zij een dotter-behandeling kreeg en moest revalideren. En zij heeft door een vernauwing van de slagaderen pijn met lopen: dit wordt ook wel ‘etalagebenen’ genoemd.

Ook nu knokt zij weer voor herstel. ‘Maar ik ga steeds minder het huis uit, dokter. Ik loop zo slecht. Ik praat zo moeilijk. Mensen kijken me na, of ze ontwijken me.

Mijn dochter komt elke week gezellig langs, maar het voelt voor mij alsof ik haar tot last ben. Mijn broer is, net als ikzelf, slecht ter been. Ik wou dat ik iemand had om mee te kletsen, te lachen en te huilen. Ik moet veel huilen.’

Mevrouw blijkt naar te dromen en veel te denken over hoe zij op de intensive care belandde. Niemand in haar omgeving lijkt zich te realiseren hoeveel invloed alle gezondheidsproblemen op haar leven hebben.

Ik verwijs haar naar een maatschappelijk werker, verbonden aan onze afdeling. Een paar maanden later heeft zij een buddy en gaat zij één keer per week naar groepsfitness. Zij overweegt nu vrijwilligerswerk te gaan doen, gericht op patiënten met een nierziekte. Wat het best bij haar past, zoekt zij nog uit.