Hoofd op hol?

Het is warm weer. Ik kijk nog een laatste keer in de spiegel voor ik mijn huis verlaat. Mijn haar zit in model, ik heb een mooie jurk aan en mijn benen heb ik de avond ervoor nog geschoren. Even strijk ik erover met mijn vinger. Dan haal ik diep adem en ga de drempel over.

Een week geleden matchte ik met een leuke man op een datingapp. Al gauw stuurden we appjes over wat we zoal doen in het dagelijks leven. Ik besloot te vertellen dat ik nierpatiënt ben en niet kan werken, omdat ik niet genoeg energie daarvoor heb. Vlug voegde ik eraan toe dat ik tussen het rusten door alsnog genoeg leuke dingen kan doen.

De informatie over mijn ziekte schrikt hem gelukkig niet af. Hij stelt zelfs voor om voor een eerste date mijn kant op te komen, zodat ik niet lang hoef te reizen. Een opgelucht gevoel overspoelt me. Toch ben ik nerveus als ik bij het tafeltje kom waar we hebben afgesproken.

Wat zou hij van mij vinden? Zijn mijn littekens niet te zichtbaar? Bloos ik te snel door de prednison? En moet ik eigenlijk mijn buik inhouden als ik ga zitten?

Het gaat goed. Na wat voorzichtig heen en weer geflirt besluiten we een rustiger plek op te zoeken. Op een bankje strijken we neer en dan zoenen we. Dit voelt zo fijn!

Al die jaren was ik druk bezig met mijn gezondheid. Ik isoleerde mezelf in coronatijd. Maar nu ik weer aangeraakt word, besef ik hoezeer ik daarnaar heb verlangd. We doen nog een drankje en zitten hand in hand. Kan dit? vraag ik mezelf af.  Al direct tijdens de eerste date iemand ontmoeten die je hoofd op hol brengt?

Na intensief gechat, volgt enkele weken later de tweede date. Deze keer voel ik mij zelfverzekerd: ik mag er zijn. Maar tijdens de date valt me iets op. Het valt tegen. Nu ik niet meer continu in mijn hoofd zit en me afvraag hoe ik overkom, let ik meer op de ander. En ik voel de aan-trekkingskracht tussen ons niet meer.

Helaas dus toch niet meteen de ware gevonden. Dat wordt verder zoeken.